Ο νέος πολιτικός χάρτης της Ελλάδας

Αντώνης Καρακούσης 

 

Η εθνικιστική δεξιά, η Νέα Δημοκρατία, το θνήσκον ΠαΣοΚ, το «μαγαζάκι» της ΔΗΜΑΡ, ο ανερχόμενος ΣΥΡΙΖΑ και το ορφανό κέντρο

emailεκτύπωση 

 
Οι διαδοχικές εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου αναδιαμόρφωσαν τον πολιτικό χάρτη της χώρας και μετέβαλαν δραματικά τους πολιτικούς συσχετισμούς.

Τα μεταπολιτευτικά στερεότυπα που γνωρίζαμε κατέρρευσαν, κόμματα εξαφανίσθηκαν ή τείνουν προς εξαφάνιση και άλλα ανεδείχθησαν, αποκτώντας ηγεμονικές θέσεις και προοπτικές.

Στα δεξιά του πολιτικού χάρτη δύο εθνικιστικά σχήματα, το πρώτο,σκοτεινό, επί χρόνια περιθωριακό και στηριγμένο σε ξενικά πρότυπα και το δεύτερο νεότευκτο,δημιούργημα της τρέχουσας κρίσης, ήλθαν και εγκαταστάθηκαν για τα καλά στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας.

Αθροίζουν κοντά στο 15% και απεδείχθησαν αρκούντως ανθεκτικά. Οι απώλειές τους ήταν περιορισμένες στη δεύτερη αναμέτρηση του Ιουνίου και εκ του αποτελέσματος φανερώθηκε ότι η Νέα Δημοκρατία δεν μπορούσε να στηριχθεί στη διεκδίκηση των ψήφων από τα δύο αυτά εθνικιστικά σχήματα.Απ'ότι φαίνεται εγκαταστάθηκαν για τα καλά στο δεξιό άκρο του πολιτικού τόξου και θα πλαγιοκοπούν συστηματικά και οργανωμένα το συντηρητικό ακροατήριο.

Η πρωτιά της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του Ιουνίου είναι προφανές ότι δεν κερδήθηκε από αυτή την ακροδεξιά ζώνη. Η Νέα Δημοκρατία δεν θα είχε καμία τύχη αν δεν προσέλκυε τους φιλευρωπαιστές του κέντρου και τους διάσπαρτους φιλελεύθερους που συγκεντρώνονται κυρίως στα αστικά κέντρα και συναντώνται κυρίως στις ζώνες των επιχειρήσεων και της διανόησης.

Δεν είναι τυχαίο ότι στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις έσβησαν πάραυτα οι φιλότιμες, είναι αλήθεια, προσπάθειες του Στέφανου Μάνου, της Ντόρας, του Τζήμερου και άλλων γι' αυτόνομη εκπροσώπηση του φιλελεύθερου χώρου. Προφανώς η χώρα δεν αντέχει τις ελιτίστικες εκδοχές της πολιτικής. Στην πρώτη στροφή, μόλις ετέθησαν τα κρίσιμα υπαρξιακά διλήμματα, οι οπαδοί του χώρου προσέτρεξαν στη μητέρα παράταξη, ξεπερνώντας τις όποιες αντιπάθειες είχαν στον κ.Σαμαρά. Όπως και αν έχει η Νέα Δημοκρατία ηγεμονεύει του χώρου,αλλά εμφανώς απειλείται από την ακραία εθνικιστική δεξιά που θα την πλαγιοκοπεί, τουλάχιστον όσο διαρκεί η οικονομική κρίση.

Στην άλλη πλευρά του πολιτικού τόξου, στον λεγόμενο κεντροαριστερό χώρο, οι ανακατατάξεις ήταν εντυπωσιακές και στις δύο αναμετρήσεις και ιδιαιτέρως στην τελευταία.

Η Κεντροαριστερά μετά τις τελευταίες εκλογές ορίζεται από τον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ, από το ''μαγαζάκι'' της ΔΗΜΑΡ και από το ''θνήσκον'' ΠαΣοΚ.

Όπως χαρακτηριστικά λένε άσπονδοι φίλοι του κ. Βενιζέλου, το ΠαΣοΚ κηδεύθηκε στις 6 Μαΐου και οι εναπομείναντες φίλοι του πήγανε στις 17 Ιουνίου στα σαράντα, ήπιανε το καφεδάκι,το συγχώρεσαν και αποχαιρετήσανε οριστικά. Κακά τα ψέματα, το ΠαΣοΚ μας τελείωσε και μένει στον κ. Βενιζέλο ή να του αλλάξει όνομα, μορφή και χαρακτήρα μήπως αποτελέσει τη βάση για την ανασύστασή του ή να το διαλύσει.

Η ΔΗΜΑΡ, το μικρό αυτό απομεινάρι της ανανεωτικής αριστεράς του Λεωνίδα Κύρκου, διασώθηκε από τις συνεισφορές φιλευρωπαϊστών και εκσυγχρονιστών του ΠαΣοΚ, που δεν άντεχαν πολιτικά και ιδεολογικά να στραφούν στη Νέα Δημοκρατία και δεν μπορούσαν να συμβιβαστούν με την ιδέα του συγκρουσιακού ΣΥΡΙΖΑ. Όμως οι προοπτικές του κόμματος της φιλευρωπαϊκής ανανεωτικής αριστεράς είναι θολές. Θα πιεσθεί προσεχώς και το μέλλον της θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την τύχη που θα έχει η κυβέρνηση συνεργασίας που τώρα συγκροτείται και με τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα είναι αναμφίβολα η ανερχόμενη δύναμη του χώρου της κεντροαριστεράς. Η θέση του αυτή τη στιγμή είναι ηγεμονική. Διακρίθηκε ως κυρίαρχη αντιμνημονιακή έκφραση, κέρδισε τους νέους, «ρούφηξε» το ΚΚΕ και την συγγενή «αριστερά των δρόμων», έχει το προνόμιο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και απέναντί του κόμματα φθαρμένα και εν πολλοίς κλονισμένα.

Έχει την ευκαιρία να αντιπαρατεθεί με ορμή και να προετοιμασθεί με σύστημα ώστε να κατακτήσει την εξουσία στην Ελλάδα. Ωστόσο κινδυνεύει από τα γονίδια της σύγκρουσης και της πολυγλωσσίας που τον ορίζουν. Ο κ.Τσίπρας έχει, είναι αλήθεια, τον χρόνο να μετατρέψει τη συμμαχία των συνιστωσών σε ενιαίο κόμμα και να αναπροσανατολίσει το πολύπλοκο και εκρηκτικό σχήμα που διευθύνει σε δύναμη εξουσίας.

Ωστόσο επειδή στον καιρό της κρίσης τα πράγματα δεν εξελίσσονται ευθύγραμμα πιθανώς να βρεθεί προ εκπλήξεων, αν στο κενό που αφήνει το ΠαΣοΚ στο κέντρο του πολιτικού τόξου συγκροτηθεί κάτι καινούργιο, στέρεο και ικανό να αντιπαρατεθεί με αξιώσεις την κομμουνιστικογενή αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.

 Άλλωστε και στην Κουμουνδούρου γνωρίζουν ότι η μαζική μετανάστευση ψηφοφόρων που επέτυχαν ήταν σε μεγάλο βαθμό συγκυριακή και αποτέλεσμα της ταχείας και μεγάλης φθοράς του ΠαΣοΚ. Αν γεννηθεί αξιόπιστο υποκατάστατο στον χώρο του ορφανού κέντρου το ρεύμα θα αντιστραφεί και μάλιστα με την αυτή ταχύτητα, που κατέκλυσε την Κουμουνδούρου