Καλούνται όλοι οι ιδιοκτήτες (ΛΑΓΙΩΤΕΣ και ΜΗ) να προσέλθουν στις 18:00 την πέμπτη 06 Νοεμβρίου 2008 στο Λάγιο (στου Μανώλη την ταβέρνα) για να ενημερωθούν για τις εξελίξεις στην υπόθεση του κτηματολογίου.
Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008
Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
LAGIO-GR
Γεννηθήκαμε από θαύμα, ζούμε μέσα στο θαύμα, η ύπαρξή μας είναι ένα μεγάλο, πολύπλευρο θαύμα και το μόνο που δεν πιστεύουμε είναι το θαύμα..........................
ΠΡΟΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ
ΜΗΝ ΚΟΙΜΑΣΤΕ!!!!!!!!!!!!!ΣΕ ΛΙΓΟ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ.
ΜΕΤΑ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΘΑ ΕΧΕΤΕ.................
............... ΕΥΓΕΝΙΚΑ ΠΑΠΑΛΑ!!!!!
Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008
χωρίς τίτλο
"Το Σύμπαν και η ανθρώπινη ηλιθιότητα δεν έχουν όρια. Μόνο που για το πρώτο δεν είμαι καθόλου σίγουρος"
Αλβέρτος Αϊνστάιν
Αλβέρτος Αϊνστάιν
Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2008
ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΕΚΛΟΓΕΣ!!!!!!!!
"'Δεν πρόκειται να πάμε να ψηφίσουμε...ας μας κάνουν ό,τι θέλουν...τώρα μας θυμούνται ??? "
...φωνές αγανάκτησης από τους κατοίκους του Λαγίου,...λίγο πιο έξω από τις Κροκεές ..
"...αν μας δώσουν πίσω τα κτήματα μας, που τα πήραν με το "έτσι θέλω", θα το σκεφθούμε..".δηλώνουν στο 935 radio.gr
Θέση στο όλο θέμα, πήρε και ο Δήμαρχος Κροκεών κ. Δ. Νταλιάνης(φωτο)
..." Αν δεν μας ικανοποιήσουν, θα κάνουμε κατάληψη στο εκλογικό τμήμα μας και δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα να ψηφίσει...
Η απόφασή μας, είναι ομόφωνη : ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ...
...ζητάμε από το κράτος να μας δώσει πίσω τα κτήματά μας..
...Και ζητάμε να πάρουν θέση όλα τα κόμματα και οι υποψήφιοι βουλευτές...ξεκάθαρη θέση...ΤΩΡΑ !!! "
...Αυτά, βροντοφωνάζουν οι κάτοικοι...θα τους ακούσουν άραγε ?
Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008
To μωβ κουτί
Σε μια παραθαλάσσια πόλη της Ιταλίας, γεμάτη στενά δρομάκια και πολλούς υπονόμους, το πρόβλημα των αρουραίων ήταν πολύ έντονο...τι να κάνει λοιπόν ο Δήμαρχος ,βγάζει ανακοίνωση ότι οποίος βοηθήσει να λυθεί το σοβαρό αυτό πρόβλημα της πόλης θα έχει αμοιβή 50.000 ευρώ...
Κάποιο πρωί λοιπόν, εμφανίζεται ένας κύριος κρατώντας ένα μωβ κουτί..."Η αμοιβή ισχύει;" ρωτάει τον Δήμαρχο..."Μα φυσικά..." απαντάει εκείνος..
Τότε ανοίγει το μωβ κουτί και εξέρχεται τρέχοντας ένας Μωβ αρουραίος που τρέχει ανάμεσα στα πολλά σοκάκια της πόλης....Απανταχού όλοι οι αρουραίοι της περιοχής άρχισαν να τον ακολουθούν...αφού πήγε τρέχοντας παντού τον ακολούθησε ένα τεράστιο πλήθος αρουραίων και ξαφνικά ο μωβ αρουραίος πηδάει στην θάλασσα και μαζί με αυτόν οι χιλιάδες που τον ακολουθούσαν οι οποίοι και πνίγηκαν..
Μετά από λίγο, ο βρεγμένος Μωβ αρουραίος γυρνάει στο αφεντικό του ο οποίος ανοίγει το μωβ κουτί και μπαίνει μέσα ξανά...Εντυπωσιασμένος ο Δήμαρχος του υπογραφεί την επιταγή μπροστά στο δημοτικό συμβούλιο, του τη δίνει εν μέσω χειροκροτημάτων από τους παρισταμένους και λίγο πριν φύγει τον αρπάζει από το μανίκι και του λέει με τρόπο:
" Μήπως σου βρίσκεται και κανένας πολιτικός του ιδίου χρώματος;;;"
Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008
Ο ΚΟΛΙΓΟΣ
ΝΙΩΘΩ ΚΑΛΑ...
ΦΑΙΝΟΜΑΙ ΚΑΛΑ...
ΚΑΙ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΩ ΤΗΝ ΖΩΗ!!!!!!!!
ΠΟΤΕ ΑΡΑΓΕ ΘΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΣΤΟ ΛΑΓΙΟ?
ΑΑΑΑ.... ΞΕΧΑΣΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ
ΠΟΛΗΣ.
Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008
Προς Δημόσιο-κτηματολόγιο-κυρ.Κώστα
Ηταν όμως γραφτό να γίνη πάλι τα κάστρο για χρόνια ορόσημο της Τουρκίας. Η νίκη των Τούρκων του 1715 ανάγκασε τους Βενετούς να παραχωρήσουν την Πελοπόννησο, πού κατακτήθηκε, εκτός από τη Μάνη, που άρπαξε τα άρματα. Το μισοφέγγαρο κυμάτισε εκεί έως το 1780. Οι Τούρκοι πάντα βλέπαν την ατίθαση Μάνη με άσβυστο μίσος και με την κρυφή λαχτάρα, να πατήσουν την ανεξαρτησία της. Ο Σουλτάνος θεωρούσε επικυρίαρχό της τον Αρχιναύαρχό του (Καπετάν Πασσά). Το 1780, ο Καπετάν Πασσάς Χασάν Τζελαϊδίν σάρωσε τους τυρανικούς τουρκαλβανούς του Μωριά, και «βούρκωσε τα βουνά» με την εξόντωσι των κλεφτών Κολοκοτρωναίων και Βενετσανάκηδων στη Καστάνια της Μάνης, χτύπησε με δόλο κατακέφαλα τη μεγάλη οικογένεια των Γρηγοράκηδων, γιατί αρνιώταν την επίσημη ηγεμονία και κάθε Τούρκικη σύμπραξι (Δασκαλάκη Μάνη σελ. 190). Κάλεσε στο Μυστρά τον αρχηγό της οικογενείας Εξαρχο Γρηγοράκη, τάχα να
συσκεφθούν για ειρήνη και για τα προνόμια της Μάνης. Παρά τον κίνδυνο, που διέβλεπε, ο Γρηγοράκης επήγε χάριν τής Πατρίδος στον Μυστρά και από κει μαζύ με τον Χασάν στην Τριπολιτζά, όπου απέρριψε αντεθνικές προτάσεις, για τις όποιες πραγματικά τον είχανε καλέσει. Φριχτά βασανιστήρια και απαγχονισμός ήταν το τέλος του Εθνομάρτυρα Εξάρχου.
ο Πάσχα του ιδίου χρόνου, κατά την τοπική συνήθεια, όλοι οι φίλοι πήγαν να συλλυπηθούν τη Μάννα του Ηρωα, φέροντας κουλούρια και κόκκινα αυγά, κι' όλοι τους άκουσαν τότε την ηρωική Μάννα να μοιρολογά :
«Δεν θέλω κουλούρια στην ποδιά, κόκκιν' αυγά στη ζουνάρια, μον' θέλω να δικηώσετε...».
Ολες οι γυναίκες την μιμήθηκαν τραβώντας τα μαλλιά τους. Τα συλλυπητήρια ήταν περιττά, με τη στάσι τους έπρεπε να εξαρθή η σημασία του δόλιου σκοτωμού του Αρχηγού. Το μαντάτο μεταδόθηκε από χωριό σε χωριό. Οι εκκλησίες άρχισαν τις καμπάνες. Οι σταυροί βγήκαν στις αυλές σαν αρχηγοί, οι πολεμισταί ακολούθησαν και στο Σκουτάρι έγινε γενική σύναξι. Με ορμή το ανθρωποποτάμι κύλησε και χτύπησε στο πρώτο εμπόδιο της Ορθοδοξίας και της Ελευθερίας, το ορόσημο των Τούρκων, το κάστρο Πσσσαβά, γεμάτο Τούρκους. Η επίθεση ήταν ασυγκράτητη με αρχηγό τον καπετάν Τζανέτο Γρηγοράκη (κατοπινό Ηγεμόνα της Μάνης) οι φανατισμένοι Μανιάτες περνούσαν από το σπαθί τους κάθε Τούρκικο κεφάλι. Ο Πασσαβάς έπεσε. Μα οι νικηταί δεν στάθηκαν εκεί. Προχώρησαν ως τα Τρίνασα, κόβοντας κάθε Τούρκο και έφτασαν στου Λάγιου, μεταφέροντες εκεί τα πολεμικά τους λάβαρα. Και μετέθεσαν εκεί το ορόσημο της ελεύθερης Μάνης, που ανεγνώρισαν αργότερα και οι Τούρκοι, όπως φαίνεται από το Εγγραφο του Καπετάν Πασσά και Βεζύρη Αβδούλ Καδήρ Πασσά, προς τον Μανιάτη επιστάτη του Τρινάσου και Λάγιου :
ΑΒΔΟΥΛ ΚΑΔΗΡ ΠΑΣΣΑΣ
Ελέω Θεού ΒΕΖΥΡΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝ ΠΑΣΣΑΣ
Ημέτερε πιστέ Χριστόφορε Κρεντιράκη, επειδή, επληροφορήθημεν δι' αναφοράς του ημέτερου πιστού Πάς Πογού Μάνης Αντωνίου Γρηγοράκη, ότι είσαι Μαμούρης εις την Κυβέρνησιν και διαφύλαξιν των κατά τα Τρίννησα και λα γιου ραγιάδων σε προστάζομεν δια του ηγεμονικού μας τούτου ορισμού να κάμηςκαλώς ίζρά το μαμουριέτι σου κυβερνών εν ευθύτητι και δικαιοσύνη τους διαλειφθέντας ραγιάδες και προσέχων και υπερασπιζόμενος αυτούς εις το να μη παρενοχλούνται από τα πλησιόχωρα μέρη τον Μωρέως εν τω ιδίω αυτών τόπο, ούτε εξερχόμενοι δια χρέος τους ουδόλως να επηρεάζονται και να δοκιμάζωσι την παραμικράν ενόχλησιν ή από τους Μπουλούς-Πασσάδες, ή από άλλους τινάς του Καζά Μυστρός, ή άλλου τινός μέρους, ότι δεν το ανεχόμεθα κατ' ουδένα τρόπον, και αν εις το εξής ήθελε τολμήσει τις να παρενοχλήση εις το παραμ κρόν τους διαληφθέντας Τριννησιώτας και Λαγιώτας ραγιάδες απερχόμενους εν τω Καζά του Μυστρά σε προστάζομεν να απέρχεσαι εις τον εκείσε ζαπίτην να εμφανίζης τον παρόντα μας ηγεμονικόν οριομόν, και εάν αμέσως δεν ήθελε γίνη ή προσήκουσα πεδία εις τον παρενοχλήσαντα, να το εμφανίζης ευθύς εις τον ημέτερον πιστόν Πάς Πογού δια να μας το αναφέρη δια να διενεργήσωμεν τα εικότα δια του Υψηλοτάτου αδελφού μας Μόρα Βαλεσσή προς έκλειψιν εις το εξής και τελείαν απαλλαγήν των προς τους ρηθέντας ραγιάδες διενοχλήσεων πρόσεχε δε και εσύ καλώς να μην γίνωνται κατ' ούδένα τρόπον οι διαληφθέντες ρα γιάδες βλαπτηκοί και επιζήμιοι εις τους πλησιοχώρονς τούτους τόπους του Μωρέως, ότι ουδέ τούτο είναι ανεκτόν εις ημάς και εάν ήθελε φθάσει έν τοιούτον εις τας ακοάς μας, θέλεις μείνει εσύ αναπολόγητος πεδευόμενος δια του ημετέρου πιστού Πάς Πογού ούτω προστάζομεν ηγεμονικώς, και μη γενέσθω άλλως εξ αποφάσεως.
ασιη Φεβρουάριος
(εξεδόθη από του διβανίου τον βασιλικού Ταρσανά.)
Μετά τη σφαγή του Πασσαβά, οι πολεμισταί, ξαναγύρισαν τη Δευτέρα του Πάσχα με τους σταυρούς στις εκκλησίες και δοξολόγησαν το Θεό για τη νίκη κάναν τρισάγια στα νεκροταφεία, για να αγαλιάσουν οι νεκροί, μοίραζαν δε όλοι κόκκινα αυγά και πασχαλινά κουλούρια. Από τότε ως σήμερα, μένει έθιμον, σε όσα χωριά πήραν μέρος στην εκστρατείαν αυτή, να περιφέρεται την Δευτέρα του Πάσχα, ο σταυρός και να προσφέρωνται στον ιερέα αυγά και κουλούρια.
Ετσι από το 1780 ο Πασσαβάς των Φράγκων Βαρώνων de Neuilly έπεσε στα Ελληνικά άρματα και από τότε ως σήμερα μένει μάρτυρας των σκληρών και αδίκων επιδρομέων Φράγκων, Βενετών και Τούρκων, αλλά και της υπερόχου ανδρείας και λατρείας προς την ελευθερίαν των ηρωοπαίδων της Μάνης.
Βιβλιογραφία
M. BREUILLOT, «Το κάστρο του Πασσαβά στον Μορέα: Τοπωνυμία και Ιστορία », Λακωνικαί Σπουδαί 11 (1992), σ. 299-309.
Ε. KAΡΠOΔINΗ-ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ, Κάστρα της Πελοποννήσου, Αθήνα 1993, σ. 244-245.
Κ. ΚΟΜΗΣ, Πληθυσμός και οικισμοί της Μάνης 15ος - 19ος αι., Ιωάννινα 1995, σ. 319.
ΑΧ!!!!!!! ΕΥΡΩΠΗ
Το γουδί το και το γουδοχέρι. Το μίξερ και το μπλέντερ της παλιάς εποχής!
Σήμερα "το γουδί το γουδοχέρι" το χρησιμοποιεί ανελλιπώς και ο νεοέλληνας.
ΛΙΓΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΝΗ
| Μέσα στα διοικητικά και στρατιωτικά πλαίσια του Τουρκικού κράτους η Πελοπόννησος αποτελούσε μια από τις μεγάλες περιφέρειες στις οποίες είχε υποδιαιρεθεί η γενική διοίκηση της Ρουμελίας ή Ελλάδας. Όλο το σύστημα στηριζόταν επάνω σε φεουδαρχικούς ή τιμαριωτικούς θεσμούς ανατολικού τύπου. Η Υψηλή Πύλη δυο φορές έκανε τη Μάνη «μπεηλίκι». Τη πρώτη το 1688 στη διάρκεια του τέταρτου Τουρκοβενετικού πολέμου και τη δεύτερη μετά την εγκατάλειψη των Μανιατών από τους Ρώσους, το 1776. Η πρώτη ήταν μια πολιτική πράξη των Τούρκων, εντελώς περιστασιακή, για να αποσπάσουν τους Μανιάτες από τους Βενετούς και να αποκτήσουν νέες βάσεις στη Μάνη, αλλά και τη συμμαχία της. Την υλοποίηση των σχεδίων τους ανέλαβε να υλοποιήσει ο Λιβέριος ή Λιμπεράκης Γερακάρης που ήταν φυλακισμένος στη Πόλη. Ο διάσημος αυτός πειρατής του Οιτύλου είχε προσφέρει και στο παρελθόν πολύτιμες υπηρεσίες στους Τούρκους και με τη βοήθειά του έκτισαν τα κάστρα της Ζαρνάτας και της Κελεφάς. Οι Τούρκοι του έδωσαν το τίτλο του Μπέη της Μάνης, που ο ίδιος ζήτησε και από το 1688 μέχρι το 1696 μάχεται στο πλευρό τους. Οι προσπάθειες των Βενετών να τον δελεάσουν αποτυγχάνουν μέχρι το 1696. Τότε ο ζωγράφος και πολεμιστής από το Κουτήφαρι (Θαλάμαι), Παναγιώτης Δοξαράς παλιός φίλος του Γερακάρη και ο εξομολογητής του Παπαστέργιος, τον πείθουν και στις 13.07.1696 ο νέος Βενετσάνος αρχιστράτηγος Allesandro Molino αναγγέλλει τη προσχώρηση του αρχικουρσάρου στο στρατόπεδο των Βενετών. Με την αποστασία του ο «Μανιάτμπεης» Λιμπεράκης Γερακάρης αυτοκαταργείται, ενώ στη πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ Μπέης της Μάνης, ούτε και οι Τούρκοι έδωσαν στη πολιτική τους αυτή πράξη τις διαστάσεις δημιουργίας ενός θεσμού. Γεγονός είναι πως οι Τούρκοι τότε δεν έδωσαν συνέχεια στο «μπεηλίκι» της Μάνης, αλλά αργότερα ύστερα από 80 χρόνια, το 1766, κάτω από άλλες περιστάσεις και με την πρωτοβουλία της ίδιας της Τουρκίας. Αυτά τα 80 χρόνια η Μάνη εξακολούθησε να διοικείται με τη δική της παραλλαγή του Κοινοτικού συστήματος δηλαδή τις καπετανίες και τον Μπας-Καπετάνιο ή αρχικαπετάνιο πού ήταν επικεφαλής του Συμβουλίου των καπεταναίων. Στα 1776 ή Μάνη γίνεται «Μπας - μπεηλίκι». Το γεγονός αυτό θεωρείται έργο του Μεγάλου Δραγουμάνου του στόλου Νικολάου Μαυρογένη. Για τη Μάνη είχαν τελειώσει τα «Ορλωφικά» κι' είχε για μια ακόμη φορά εγκαταλειφθεί στη τύχη της. Τα «Ορλωφικά» όμως είχαν ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στο ανατολικό ζήτημα. Η Συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή έδειξε καθαρά τους νέους στόχους της Ρωσικής και της Ευρωπαϊκής πολιτικής. Για την Οθωμανική αυτοκρατορία, είχε πια αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Αντιμετώπιζε προβλήματα επί προβλημάτων. Στη Πελοπόννησο ειδικά είχε προστεθεί και το πρόβλημα των Τουρκαλβανών. Οι Τουρκαλβανοί κατέληξαν σε ένα είδος «Κράτους εν Κράτει». Η διένεξη μεταξύ Τουρκαλβανών και Οθωμανικού κατεστημένου πήρε τις διαστάσεις αληθινού πολέμου και η Τουρκία για να απαλλαγή από τα άγρια στίφη των Τουρκαλαβανών πού λυμαίνονταν τη Πελοπόννησο, χωρίς να κάνουν διάκριση ανάμεσα στους Έλληνες και τους Τούρκους, χρειαζόταν τη συνδρομή των ντόπιων δυνάμεων. Έπρεπε να προσφύγουν στις υπηρεσίες των ίδιων των εχθρών τους πού ήταν συγχρόνως και εχθροί των Τουρκαλβανών. Με άλλα λόγια είχαν ανάγκη των υπηρεσιών της Μάνης και των κλεφταρματολών πού την χρησιμοποιούσαν ως ορμητήριο. Από το άλλο μέρος η Μάνη για τους Τούρκους ήταν πάντοτε το μεγάλο οχυρό με τους εμπειροπόλεμους πολεμιστές, στη συνεργασία των οποίων απέβλεπαν για την προώθηση των αντιτουρκικών σχεδίων τους όλοι οι Δυνατοί της Ευρώπης και της Ρωσίας. Τα «Ορλωφικά» έδωσαν στη Τουρκία την ευκαιρία για μια προσπάθεια συμβιβασμού με τη Μάνη. Η αποστολή ανατέθηκε στο Διερμηνέα του Στόλου Νικόλαο Μαυρογένη, άνδρα έξυπνο, επιτήδειο και πολυμήχανο. Αυτός προσέφερε το 1776 το «Μπεηλίκι» στους Μανιάτες μαζί με τη «συγχώρεση» της Υψηλής Πύλης για τη σύμπραξη τους με τους Ρώσους του Αλέξη Ορλώφ. Η προσφορά των Τούρκων συμπληρώθηκε και με την υπόσχεσή τους, πώς θα αποκαθιστούσαν τη τάξη στη Πελοπόννησο εξοντώνοντας τους φοβερούς Τουρκαλβανούς. Oι στόχοι της Υψηλής Πύλης ήταν:
Είναι γεγονός πως από τους τρεις αυτούς στόχους μόνο ο ένας τελικά πραγματοποιήθηκε. Οι Μανιάτες δέχτηκαν το «Μπεηλίκι» και τούτο, γιατί ήταν γι' αυτούς μεγάλο το πρόβλημα των Τουρκαλβανών και γιατί έπρεπε να ισορροπήσουν τις εσωτερικές διενέξεις τους και διαφορές την επαύριο των Ορλωφικών με τις ολέθριες συνέπειές τους. Δεν έκαναν όμως καμιά άλλη παραχώρηση στην Υψηλή Πύλη και μάλιστα πολλές φορές χρησιμοποίησαν τη δύναμη του «Μανιάτμπεη» εναντίον των Τούρκων ποικιλοτρόπως. Το «Μπεηλίκι» δεν άλλαξε την διοικητική δομή της Μάνης σε κοινότητες-καπετανίες. Ούτε και τη θεμελίωση των καπετάνιων στις δυνατές αιματοσυγγενικές οικογένειες των διαφόρων περιοχών της Έξω και Άνω Μάνης. Οι Μανιάτες, ταίριαξαν το «μπεηλίκι» στα μέτρα τους και δεν έπαψαν να εκλέγουν ελεύθερα, όπως πριν τον Μπας-καπετάνιο, τον αρχηγό τους (ηγεμόνα της Μάνης). Η Πύλη απλώς αναγνώριζε την εκλογή με τον τύπο του διορισμού του Μπέη. Η επικύρωση του διορισμού του νέου μπέη από την Πύλη γινόταν ύστερα από πρόταση των οκτώ (8) επισκόπων της Μάνης, που ασκούσαν πολύ μεγάλη επιρροή στο λαό, των καπετάνιων και των άλλων εκπροσώπων των δυνατών οικογενειών. Όλοι αυτοί συνέρχονταν και εξέλεγαν τον υποψήφιο. Βέβαια γύρω από την εκλογή προσπαθούσαν να βάλλουν και οι Τούρκοι την ουρά τους. Πάντοτε υπήρχαν εδώ έχθρες και φιλοδοξίες μεταξύ των δυνατών καπεταναίων για το Μπας-μπεηλίκι της Μάνης. Και οι Τούρκοι μερικές φορές τα κατάφερναν να επωφεληθούν με επεμβάσεις έντεχνες στα εσωτερικά της, πού τους επέτρεπαν να ανεβάζουν και να κατεβάζουν αυτούς πού ήθελαν ή ακόμη και να στέλνουν το Μπέη στη κρεμάλα, όπως λ.χ. έγινε με τον Τζανέτμπεη Κουτήφαρη ή το διάδοχό του Μιχάλμπεη Τρουπάκη ή Μούρτζινο και τα παιδιά του. Κατά τα άλλα, μόλις ή Μάνη έγινε «μπεηλίκι» αποσπάστηκε από το «Σαντζάκι» της Πελοποννήσου. Από το Βιλαέτι του Μοριά, πέρασε στη δικαιοδοσία του Καπουδάν πασά, όπως τα αιγαιοπελαγίτικα νησιά. Ο «Μανιάτμπεης» ή «Μανιατόμπεης» είχε αξίωμα θεωρητικά ισόβιο και συγκέντρωνε στο πρόσωπο του όλες τις εξουσίες. Σύμφωνα με την Υψηλή Πύλη και τους καπεταναίους της Μάνης, ο Μπέης ήταν προσωπικά υπεύθυνος για κάθε επαναστατική κίνηση και υπεύθυνος απέναντι στον Καπουδάν πασά, για την είσπραξη του ετήσιου κεφαλικού φόρου (χαράτσι) πού από 4.000 γρόσια πού ήταν ανέκαθεν, έγινε τώρα 15.000. Αυτός ο φόρος ήταν χωρίς άλλο πολύς, αλλά ολόκληρες περιοχές της Μάνης, όπως λ.χ. ή Μέσα Μάνη, ποτέ δεν πλήρωσαν ούτε γρόσι. Έπειτα κι ο Μπέης άμεσα από τους κάτοικους της Μάνης δεν εισέπραττε χαράτσι. Είχαν όμως ο Μπέης και οι καπετάνιοι τα έσοδα τους. Η Μάνη είχε αυτά τα χρόνια πολύ μεγάλο πληθυσμό, εντελώς δυσανάλογο με την παραγωγικότητα της γης της. Έτσι, ήταν αναγκασμένη να εισάγει σιτάρι, καλαμπόκι κι άλλα τρόφιμα ανταλλάσσοντάς τα με λάδι, μετάξι και βιοτεχνικά είδη. Ο ανώτατος διοικητής (Μανιάτμπεης) της Μάνης είχε το δικαίωμα να εκδίδει άδειες εμπορίας και να εκμεταλλεύεται τα λιμάνια της Μάνης με την επιβολή εισαγωγικού δασμού. Ο τοπικός καπετάνιος φρόντιζε για την ακριβή εκτέλεση των υποχρεώσεων από την άσκηση αυτών των δικαιωμάτων του Μπέη στην περιφέρεια του και με τη σειρά του είχε κι αυτός δικαίωμα στο 1 /3 των εισπράξεων. Απ’ αυτές τις τελωνειακές κλπ. εισπράξεις τα έσοδα ήταν αξιόλογα και ο Μανιάτμπεης ήταν ο μόνος πού είχε το δικαίωμα της αποκλειστικής συναλλαγής με τους ξένους εμπόρους κι ο μόνος πού εμπορεύονταν τα τοπικά προϊόντα. Χωρίς την άδεία του κανείς Μανιάτης δεν μπορούσε να συμβάλλεται με τους ξένους και κανείς ξένος δεν μπορούσε να αγοράσει ελιές, λάδι μετάξι ή βαλανίδια, δηλαδή είχε το αποκλειστικό μονοπώλιο του εισαγωγικού και εξαγωγικού εμπορίου. Αυτές οι εισπράξεις του Μπέη ήταν ένα είδος έμμεσης φορολογίας των κατοίκων της Μάνης. Αλλά έφταναν άνετα για την πληρωμή του ετήσιου φόρου — όταν φυσικά συνέβη να πληρωθεί γιατί σχεδόν πάντοτε τον «χρωστούσαν»(!). Ό «Μανιάτμπεης», είχε μεγάλα κυριαρχικά δικαιώματα, και από την άσκησή τους εξασφάλιζε την εκτίμηση και το σεβασμό των απλών ανθρώπων της Μάνης και αυτό αποτελούσε τον κανόνα ή προκαλούσε το μίσος και την αποστροφή. Από το 1776 ως το 1821 ηγεμόνευσαν στη Μάνη οι παρακάτω οκτώ (8) Μπέηδες: 1. Ο Τζανέτος Κουτήφαρης από τις Θαλάμες ή Κουτήφαρη (1776 - 1779)· Οι επιφανέστεροι όλων υπήρξαν ο Τζανέτμπεης Καπετανάκης Γρηγοράκης κι ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης. Ο Πετρόμπεης υπήρξε κι ο μοναδικός Μεσομανιάτης Μπέης της Μάνης. Με τη προσωπικότητά τους και την ηγεμονία τους, συνδέονται όλα τα σπουδαία γεγονότα της Ιστορίας της Μάνης στις παραμονές της Μεγάλης Εθνεγερσίας του 1821. |
Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008
Διάφορα μαργαριτάρια από εξετάσεις
| απο την Κωνσταντίνα | |
| | Aπό γραπτό υποψηφίου αστυνομικού, Αθήνα 1990 |
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)